سواد:
شاخص دیگری که مورد توجه جمعیت شناسان است ، شاخص سواد می باشد. نرخ با سوادی در سال ۱۳۶۶ در بین کوچندگان ۱/۳۷ در صد بوده که این نسبت در سال ۱۳۷۷ به ۵۲٪ رسیده که نشانگر ۱۵٪ رشد بوده و قابل توجه می باشد. توجه خانواده های عشایری بویژه جوانان به امر سواد آموزی در کنار انجام امور دامداری، کشاورزی و رسیدگی به خانواده ، فعالیت دستگاههای اجرایی مسئول جهت زیر پوشش بردن افراد واجب التعلیم و حتی بزرگسالان می تواند از جمله دلائل اصلاح این شاخص را تشکیل دهند. قابل ذکر است که بر اساس گزارشات ارائه شده از سوی سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان ، شاخص باسوادی در گروه مردان جامعه عشایری ۵۹٪ و در گروه زنان ۴۱٪ در سال ۱۳۷۷ بوده است که در مقایسه با میزان باسوادی در جوامع شهری و روستایی ارقام پائینی می باشد.
( لازم به توضیح است که بر اساس نتایج سرشماری سال ۱۳۷۵ استان فارس ، نرخ باسوادی در جامعه شهری ۸۷٪ و در جامعه روستایی ۶/۷۵ درصد بوده است. )